غربالگری شنوایی دانش آموزان کلاس اول ابتدایی در مدارس شهر تهران در سال های ۸۷-۱۳۸۶

زمینه: کاهش شنوایی اختلالی است که 2 تا 5 درصد از کودکان را مبتلا می نماید. از آنجا که اکثر علل منجر به کاهش شنوایی قابل تشخیص و درمان هستند. این مطالعه به منظور تعیین میزان فراوانی و علل کاهش شنوایی در بین کودکان دبستانی در شهر تهران انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی بر روی 1000 کودک شاغل به تحصیل در سال اول دبستان در شهر تهران در سال های 1386 و 1387 انجام شده است. نمونه گیری به صورت تصادفی از بین خوشه های جمعیتی مدارس صورت گرفت. کاهش شنوایی به صورت عدم شنیدن صدا در فرکانس های 500، 1000، 2000 و 4000 هرتز و با شدت 25 دسی بل در اودیومتری (pta) تعریف شد.یافته ها: در این مطالعه 433 مورد اختلال شنوایی وجود داشت که برای بررسی های بیشتر اودیومتریک و تیمپانومتریک به متخصصین گوش و حلق و بینی ارجاع شدند که از این میان در 37 مورد 3.7) درصد) کاهش شنوایی اثبات شد. سابقه زردی نوزادی، ازدواج فامیلی والدین و ناهنجاری مادرزای به طور معناداری با ابتلا به کم شنوایی همراه بودند (p<0.05).نتیجه گیری: با توجه به شیوع 3.7 درصدی کاهش شنوایی در بین کودکان سال اول دبستان انجام ارزیابی های بیشتر و غربالگری های گسترده تر ضروری به نظر می رسد.